't Residentje - mei - juni 2021

21 Geschiedenis uit eigen streek Volksverhaal uit Hemiksem: Kludde blijft zitten Het oude Heimissen, dat bos en speelhof was van "den Halt" tot "Sint-Bernard", en stronk en dreef en schaarhout van Bredestraat tot Groenenhoek en Kerkeneinde, zal voor "kludde" wel een ideaal operatieterrein zijn geweest. Hij profiteerde er ook van en kon rustig liggen wachten op mensen, die 's avonds met een zwaar hoofd en lamme benen huiswaarts gingen. Onze landbouwers, moe van 't kaarten - ze begonnen al 's zondags na de hoogmis - bespraken en berijmden dan gewoonlijk met een half zatte kop de gebeurtenissen van de voorbije week. Na een tijdje kwam het gesprek onvermijdelijk op "kludde". Niemand in Hemiksem had er enig vermoeden van wie of wat hij was. Van God of van den duvel? Niemand heeft hem ooit één klank horen uitbrengen alleen maar zware vermoeide en pijnlijke zuchten. Hij besprong u langs achter, onverwachts en plakte aan uw lijf. En zwaar! 't Had geen naam. Menslief toch! Uw adem werd direct hijgend en moeizaam. 't Zweet droop van uw lijf, je kreeg precies lood in uw benen. Je kon geen schietgebedje over uw lippen krijgen: "Zijde van God sprekt! Zijde van den duvel wekt! (wijkt)". Je dacht er nog niet aan. En dat duurde zo tot de dag in de lucht kwam en je uzelf terugvond, in een gracht, of tegen een boom, of aan de eerste huizen van 't dorp. Zo vertelden de boeren toch bij 't snoepen van hun laatste "dikkop" 's zondagsavonds in "'t Boerenholleke" of "In de wandel" bij Mieke Scholiers, of in "'t Molenhuis". Er waren er die hem al verschillende keren gedragen hadden.