't Residentje - Januari - februari 2021

de poort wat er aan de hand is. Gauw verwittigt hij abt Hugo en de andere paters en broeders. Ze hadden weken tevoren reeds alle kostbaarheden in koffers gepakt, want ze wisten wat de sansculotten elders hadden gedaan en ook waarom. Haastig werden de cibories met de H. hosties in de koffer gestopt samen bij de andere gouden en zilveren kelken en sieraden. Ze slopen naar de boten die op de Vliet lagen en waarmee ze gewoon waren in de Schelde te vissen. Moeizaam laadden ze er alles in: drie boten vol. GESCHIEDENIS UIT EIGEN STREEK 22 De Witte Juffrouw: Een Schelse sage Een boer liet zijn paardje in de weilanden rond kasteel Scherpenstein grazen. Het gras was er mals en groeide er weeldig. Het paard kon nergens beter staan dan daar. Maar toch... Elke morgen, als de boer naar zijn paardje ging zien, stelde hij ontzet vast dat het afgemat en volledig bezweet stond te schudden en te beven. “Hoe zou dat toch komen?” vroeg hij zich af, ”iemand moet mijn paardje iedere nacht berijden.” ’s Nachts zond hij zijn knecht naar de wei om er te waken. “Als er iemand komt,” sprak hij, “ wie dan ook, nijp hem de kop af!” De knecht ging achter de dijk liggen waken. Na enige tijd hoorde hij een lief stemmetje op het water zingen, begeleid door de allerfijnste vioolmuziek. Het lieflijk gezang en gespeel kwam steeds dichter en dichter tot plotseling alles doodstil werd. In de duisternis ontwaarde de knecht een juffrouw, helemaal in het wit gekleed, die in een bootje op de Vliet kwam aanvaren. Ze roeide naar de oev r, stapte vlug aan wal in het slijk, zonder daarbij haar witt muiltjes te bevuilen, plantte een paal in grond, bond het boo je m t en dik koord aan die staak vast, stak de dijk ov r, sprong licht op het paardje en reed er zo rap als de bliksem de weide mee rond. “Wacht maar tot ze er af komt!” zei de knecht, “dan zal ze wat meemaken!”. De juffrouw reed en reed, tot het paardje niet meer Vooruit kon van vermoeidheid. Toen ze eindelijk afstapte schoot de knecht recht en liep op haar af.